[The voiceTH-Bromance] : Kong/Stamp-just you part #1

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเพียงมโนของสาววายคนนึงที่ติ่ง the voice และฟินคุณพี่ก้องกะแสตมป์มาาาาาาาก
เรื่องนี้เป็นBromance ส่อวายนะคะ  ไม่ชอบกดออก

ขอบคุณค่ะ

ตามพาร์ท 2 ได้ที่ http://writer.dek-d.com/kotowari/writer/view.php?id=1034003

เนื้อเรื่อง

รื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง เป็นเพียงมโนของสาววายเพี้ยนๆคนนึง

อันเนื่องมาจากดิชั้นฟินก้องแสตมป์ ใน the voice ss2 มวากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

และถือโอกาศฝึกมือ หลังจากไม่ได้แต่งมานาน

เรื่องนี้เป็น bromance ส่อวาย ใครไม่ชอบกดออกนะคะ

-------------------------------------------------

รายการ the voice ตัวจริง เสียงจริง ผู้เข้าประกวดสามารถเลือกโค้ชที่กดเลือกเรา หากใครโชคดี โค้ชทั้งสี่พร้อมใจกันกดเลิอก คงเลือกกันไม่ถูกเลยทีเดียว...

แต่ทำไม.....

"หนูว่า...หนูเลือกพี่ก้องค่ะ"

"ผมเลือกพี่ก้องครับ"

"เลือก...พี่ก้องค่ะ"

"เลือกโค้ชก้องค่ะ"

และ..

"อ่า เลือกโค้ชก้องครับ"

เป็นประโยคที่สุดแสนจะทำแสตมป์ อภิวัช น้ำตาไหล ตั้งจัดรายการมา ทำไมมมมมมมมมมมมม

ทุกครั้งที่เขากดพร้อม หนุ่มยิ้มหวานนามก้อง สหรัถทีไร มีโอกาศแค่10% ที่เขาจะได้นักร้องที่ต้องการมาอยู่ในทีม

แค่พี่ก้องยิ้ม และบอกว่า "อยู่กับผมนะ" 80%ของผู้หญิงที่มาพร้อมใจเลือกชายผู้นี้ทันที

ส่วนอีก 10% น่ะหรอ ก็เฉลี่ยกันไป หากโจอี้ หรือ คุณคิ้มพร้อมใจกันกดด้วย

อย่างไรก็ตาม แสตมป์ปฏิเสธไม่ได้ว่า รอยยิ้มผู้ชายคนนี้ดึงดูดคนได้มากเหลือเกิน ทั้งวิธีการพูดที่นุ่มนวล ดูเป็นคุณชาย ในขณะที่เขาแย่งใครพูดไม่ค่อยทัน แถมยังออกเอ๋อๆด้วยซ้ำ

"คาาาาาาาาาาา-ต โอเค วันนี้ขอบคุณมากนะครับ" เสียงโปรดิวเซอร์ตะโกนหลังกดปิดกล้อง โจอี้ บอย กระโดดวิ่งเข้าไปหาลูกทีมหลังฉากทันที แสตมป์ปล่อยตัวย้วยฟุบไปกับแท่นเก้าอี้ของรายการ

และมีใครเดินเข้ามา อาจเป็นโปรดิวเซอร์

"อ่า วันนี้ผมกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวกลับเอ------ " ไม่ใช่โปรดิวเซอร์ แต่เป็น นักร้องรุ่นใหญ่ที่ใครๆต่างพากันกรี๊ด ก้อง สหรัถ  หรือที่เรียกกันว่า พี่ก้องๆ นั่นเอง....

"อ้าว พี่ก้อง" แสตมป์ฉีกยิ้มตาหยีแบบสไตล์ตัวเอง "วันนี้แย่งผมไปเยอะเลย" ว่าแล้วก็เหยียดแขนบนแท่นเก้าอี้

ก้องยิ้ม

"วันนี้พี่ก็จะกลับก่อน เดี๋ยวกลับกับพี่ก็ได้" ก้องควงกุญแจรถในมือ

"โฮ่  งั้นกลับรถไฟฟ้ากับผมมั้ยละ" แสตมป์แหย่ แบบที่โจอี้ชอบแซวเขาเวลาก้องกับเขากดพร้อมกัน

"ถ้านายอยากได้ก็เอาสิ"

รอยยิ้มนั่น พอชัดๆแล้ว ยิ่งนุ่มนวลหน่าหลง ไม่แปลกใจโว้ยย ทำไมคนไม่เลือกเขา

"เดี๋ยวเจอแฟนคลับวิ่งมารุมทึ้งหรอก" แสตมป์ลุกจากเก้าอีเดินไปกับอีกฝ่าย

ก้องยังคงยิ้มบางๆ แล้วเดินออกไปพร้อมๆกับชายหนุ่มตัวเล็กกว่า

และไม่ลืมจะโอบไหล่อีกฝ่ายไว้ด้วย

ก็ไหล่น่ากอดนี่..........................

แสตมป์ไม่ว่าอะไร มันเป็นเรื่องปกติ ที่ใครๆก็ชอบโอบไหล่เขา (ไม่เว้นแม้แต่พี่คิงที่ชอบกอดไหล่ไม่ก็โอบเอวทั้งๆที่เขาสูงกว่าแท้ๆ.....)

"อ้ะ....เดี๋ยวผมไปเอากระเป๋าก่อน" แสตมป์ว่า

"เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ จะไปคุยกับโปรดิวเซอร์แป๊บนึงด้วย" ก้องทำท่านึกขึ้นได้ ก่อนจะหยิบกุญแจรถใส่มืออีกฝ่าย "ไปรอที่รถเลย"

"ไม่ไปแล้วรถไฟฟ้าแล้วหรอครับ?" แสตมป์แกล้งถามแซวหน้าตาย

ก้องเม้มริมฝีปากล่างทำหน้าหมั่นเขี้ยวแล้วยีหัวคนตัวเล็กกว่าเบาๆ ก่อนเดินเข้าไปในสตูดิโอ

.

.

.

..

.

.

แสตมป์นั่งฮัมเพลง "ผมจะรอ" ประชดสถานการณ์ในรถหรูของก้อง

มองซ้ายมองขวา รถสีใหม่เอี่ยม เบาะมันเป็นเงา สเตอริโอสุดหรู หมอนบนเหมาะหนังแท้ นุ่ม

นี่สินะที่เขาเรียกว่า หล่อ รวย ป๋า .................................................แก่  แสตมป์แอบขำมุกของคิ้มในใจ

จนได้เสียงเคาะกระจกจากฝั่งคนขับ

ก้องนั่นเอง

แสตมป์พึ่งนึกได้ว่าเขาล็อกรถ เขาโน้มตัวไปปลดล็อกอีกฝั่ง พร้อมกับเปิดประตูให้ ก้องเองก็คิดว่าแสตมป์ปลดอย่างเดียวเลยไม่ได้หลบ

โป้ก!

ขอบประตูกระแทกหัวคนหล่ออย่างจัง

"ฮ่ะ  เฮ้ย  พี่ก้อง!! ขอโทษครับๆๆ" แสตมป์พูดรัว แต่ก็อดขำไม่ได้ ที่คุณชายใส่สูทตรงหน้าเซไปด้านหลังเอามือกุมหัว แต่ปากกลับหัวเราะร่า

"อ่า...เจ็บๆๆ" ก้องถูกหน้าผากตัวเอง

"ฮ่า ฮ่ะ ขอโทษ ครับ... ฮ่า"  แม้จะรู้สึกผิด แต่แสตมป์ก็ขำ..................

ก้องยิ้มมุมปากก่อนจะชี้หน้าอีกฝ่ายแบบกึ่งดุกึ่งขำ

.

.

.

.

ในรถนอกจากเสียงฮัมเพลงของแสตมป์ ก้องก็เงียบแล้วมองตรงไปข้างหน้า

"แสตมป์หิวอะไรมั้ย" ในที่สุดก็มีบทสนทา.............................บทสนทาแบบคิดอะไรไม่ออกถึงได้พูด....

"ไม่ล่ะครับ"

"ไม่กินข้าวเย็นหรอ"

"ไม่เป็นไรครับ ไม่ค่อยหิวมาก"

"เสียสุขภาพนา" ก้องว่า "งั้นเดี๋ยวพี่แวะซื้อของแป๊บนึงนะ"

"ตามสบายเลยพี่ก้อง"

ก้องรีบวิ่งลงจากรถไปซื้อของ ไม่ลืมที่จะหยิบแว่นกันแดดไปด้วย

ให้ตายสิ..........แสตมป์คิด ขนาดท่าวิ่งยังหล่อเลย...... อยากเป็นได้ซักครึ่งนึงของผู้ชายคนนี้เหมือนกัน.....

.

.

.

.

.

.

.

ไม่รู้ว่าเขาไปนานหรือแสตมป์ง่วงกันแน่ ตอนก้องกลับมาพร้อมฮอทด็อกเวฟ แซนวิช แฮมเบอเกอร์ แสตมป์กอดกระเป๋าเอียงคอหลับไปแล้ว ก้องได้แต่ยิ้มแล้วยีหัวอีกฝ่ายแบบที่ชอบทำ

...

.

.

ก็น่าหมั่นเขี้ยวนี่ กอดกระเป๋าหลับมันน่าถ่ายรูปไว้ล้อจริง

ก้องยิ้มกับตัวเองก่อนตัดสินใจจะไม่ปลุก ขับรถไปเรื่อยๆจนถึงบ้านของรุ่นน้องคนนี้

.

.

.

.

.

แสตมป์ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่

แต่สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนที่รู้สึกร้อนวาบข้างแก้ม

"....ฮ่ะ" เขาสะดุ้ง "โธ่พี่ก้อง ร้อนนะ" แสตมป์บ่น

ก้องใช่วิธีปลุกแสตมป์โดยเอาฮอทด็อกร้อนๆนั่นแนบแก้มเขา

"ถึงบ้านเราแล้ว จะนอนต่อจนถึงบ้านพี่เรอะ"

แสตมป์ขำเบาๆ ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเปิดประตูรถ

"เดี๋ยวๆ เอาไปด้วย พี่ให้" ก้องเรียก ก่อนจะหยิบถุงอาหารที่เอาแนบแก้มเขาเมื่อกี้ให้ "เดี๋ยวไม่มีอะไรกิน เขียนเพลงแล้วเป็นลมทำไง"

"โห  ขอบคุณครับ" แสตมป์ไหว้ก่อนจะรับแบบ...........ไม่ลังเล.....(...)

"พรุ่งนี้เจอกัน" ก้องส่งยิ้ม ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปจนลับตา

แสตมป์ได้แต่ยิ้มแก้มปริเกาคอตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับมื้อเย็น